เมื่อก่อนผมเคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับ พวกดาราที่ชอบอวดรวย อวดกระเป๋าใบละหลายแสน ลงในเว็บสนุก ซึ่งผมได้ลงทิ้งท้ายทำนองว่า ตอนรวยก็อวดรวยกันจัง แต่ตอนจนกลับมาขอให้แฟน ๆ จน ๆ มาบริจาคช่วยเหลือ
ซึ่งก็จะต้องมีคนที่ไม่เห็นด้วย ทำนองว่า เงินของเขา อิจฉาเขารึไง
ผมได้อธิบายตอบไปว่า ความอวดรวยของดารา สร้างค่านิยมผิด ๆ ให้แฟน ๆ ของดาราเลียนแบบทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รวยแบบดารา
และการอวดรวยของดารา มันก็คือเงินที่ได้มาจากประชาชนทางอ้อม เพราะค่าโฆษณาที่ดาราได้รับคราวละหลายล้านบาทนั้น
สุดท้ายมันก็ตกเป็นต้นทุนของสินค้าอยู่ดี ก็เท่ากับเป็นเงินที่ได้จากประชาชน
----------------
ตัวอย่างดี ๆ สอนคน ในละครเกาหลี
ผมชอบที่ละครเกาหลีเรื่อง มรดกรักฉบับพันล้านวอน มาก ก็ตรงที่ เกาหลีเขาสอนให้คนเกาหลีลดความเยอหยิ่ง ทนงในความร่ำรวยฟุ้งเฟ้อของตน โดยผ่านทางพระเอกที่เป็นทายาทเศรษฐี ทำตัวหรูหรา ใช้เงินแบบไม่เห็นคุณค่าของเงิน
แต่สุดท้ายพระเอกก็กลับตัวกลับใจมาเป็นคนที่เห็นคุณค่าของเงิน และเห็นอกเห็นใจคนจนเป็น
เพราะพระเอกถูกคุณย่าตัดหางปล่อยวัด คุณย่าจะไม่ให้เงินใช้ ถ้าพระเอกยังไม่ยอมทำงาน แถมคุณย่ายังแก้พินัยกรรมใหม่ ด้วยการยกมรดกทั้งหมดให้กับนางเอกแทน ทั้งที่นางเอกไม่ใช่ลูกใช่หลานเลย
ส่วนพระเอกถ้าอยากมีเงินใช้ ก็ต้องไปทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟ ไปเป็นพนักงานฝึกหัดที่ร้านอาหารขายน้ำซุปเนื้อ ซึ่งเป็นร้านกิจการในบริษัทของคุณย่า
พระเอกไม่มีสิทธิเหนือกว่าพนักงานคนอื่น ๆ แถมรถสปอร์ตของพระเอกก็ถูกคุณย่ายึดคืน ทำให้พระเอกต้องนั่งรถเมล์ไปทำงานทุกวัน
ซึ่งในตอนหลัง ๆ หลังที่พระเอกเริ่มกลับตัวได้ เริ่มเปลี่ยนนิสัยได้
แต่มีวันหนึ่ง มีชายแก่คนนึงโทรมาสั่งน้ำซุปให้ไปส่งที่บ้านแค่ชุดเดียว ซึ่งตามกฎของร้าน ลูกค้าจะต้องสั่งซื้อซุปอย่างน้อย 2 ชุด ทางร้านถึงจะไปส่งให้ถึงบ้าน
แต่ผู้จัดการร้านได้สั่งให้พระเอกไปส่ง พระเอกก็สงสัยว่า ทำไมต้องไปส่งด้วย ทั้ง ๆ ที่ลูกค้าสั่งไม่ถึง 2 ชุด
ผู้จัดการร้านบอกพระเอกว่า "เอาน่าไปส่งเถอะ เขาเป็นลูกค้าประจำมานาน"
พอพระเอกไปส่งน้ำซุป ระหว่างเดินทางไปบ้านชายแก่ ซึ่งอยู่ในดงสลัม พระเอกก็มองไปรอบ ๆ จนทั่ว แล้วคิดว่า สภาพแวดล้อมแถวนี้แย่ยิ่งกว่าบ้านเช่าของนางเอกอีก
และเมื่อพระเอกได้เข้าไปส่งน้ำซุปถึงในห้องเช่าของชายแก่ที่สั่ง ชายแก่ที่สั่ง เขามีเมียที่กำลังนอนป่วยอยู่
ชายแก่บอกว่า เมียของแกบ่นอยากกินซุปเนื้อ ก็เลยโทรไปสั่ง แล้วชายแก่ก็ขอโทษพระเอกว่า ต้องขอโทษด้วยนะ ที่สั่งแค่ชุดเดียว แถมยังทำให้พระเอกต้องลำบากมาส่ง
แล้วชายแก่ก็หยิบเงินจ่ายให้พระเอก แต่แกต้องค้นหาเงินอยู่สักพัก เพราะเงินที่แกเตรียมไว้จ่ายเกิดไม่พอ ทำให้แกต้องไปเปิดใต้เสื่อเพื่อหาเศษเหรียญหยิบให้พระเอกเพิ่มอีกจนครบ
แล้วชายแก่ก็ยังหยิบลูกอมให้พระเอกอีก 2 เม็ด บอกว่า ถือว่าขอบคุณที่อุตส่าห์มาส่ง ทีแรกพระเอกก็จะไม่รับลูกอม แต่ชายแก่บอกว่า รับไว้เถอะ ถือว่าแทนคำขอบคุณ เอาไว้กินระหว่างกลับ
ช่วงที่พระเอกกลับจากบ้านคนแก่ ก็แอบมองผ่านหน้าต่าง ได้เห็นชายแก่ค่อย ๆ พยุงเมียขึ้นมา เพื่อป้อนน้ำซุปเนื้อให้ทาน
เมื่อพระเอกกลับถึงร้าน ก็ได้ขึ้นไปนั่งพักผ่อนบนดาดฟ้าร้าน แล้วก็นึกถึงตอนที่ชายแก่พยายามค้นเงินและเศษเหรียญเพื่อจ่ายค่าน้ำซุปให้ครบ คิดถึงตอนที่ชายแก่ให้ลูกอมแล้วบอกว่า แทนคำขอบคุณที่ยังอุตส่าห์มาส่งน้ำซุปให้ถึงบ้าน
แล้วพระเอกก็แกะลูกอมของชายแก่ขึ้นมาอม แล้วคิดหวนไปถึงที่ตอนที่ ตัวเองเคยพาเพื่อนไปเลี้ยงเหล้าในผับอย่างหรูหรา ฟุ่มเฟือย จ่ายค่าเลี้ยงดูเพื่อนคืนละ 8 แสนวอน
พระเอกคิดถึงตอนที่เขาเคยปาเงินใส่หน้าผู้จัดการร้านที่ตัวเองทำงาน เพราะตอนนั้นพระเอกยังไม่ยอมมาทำงานที่ร้าน ยังหยิ่งทนง คิดว่าตัวเองเป็นหลานเจ้าของร้าน
คิดถึงตอนที่เคยแกล้งขัดขาให้นางเอกหกล้ม แล้วโยนเงินใส่นางเอก แล้วบอกว่าให้เป็นเงินค่ายารักษาแผลและค่าซักเสื้อผ้าที่เลอะ
ในขณะที่คนยากจน เงินที่แม้จะซื้อซุปเนื้อมาให้เมียที่กำลังป่วยทานสักชุดก็ยังแทบไม่มี แต่พระเอกกลับใช้เงินแบบไม่เคยรู้คุณค่าที่แท้จริงของเงินเลย
หลังจากพระเอกคิดถึงนิสัยแย่ ๆ ที่ใช้เงินฟุ่มเฟือย ใช้เงินเพื่อข่มเหงคนอื่นเสร็จแล้ว พระเอกก็พูดขึ้นมาลอย ๆ ว่า เรานี่มันเลวจริง ๆ
หากคุณผู้อ่าน อ่านแล้วยังมองไม่เห็นภาพ ผมได้หาคลิปเฉพาะตอนนี้มาให้ดูแล้ว กรุณาดูตั้งแต่นาทีที่ 7.24 เป็นต้นไปครับ
---------------------
ผมชอบตอนนี้ของซีรีย์เรื่องนี้มาก ผมว่า เกาหลีเขาสอนคนของเขาผ่านละครได้ดีมาก ในเรื่องที่ว่า ถึงเงินจะเป็นเงินของคุณ แต่ก็ต้องรู้จักค่าของเงินด้วย จงใช้เงินแบบที่ควรเห็นใจคนที่เขาจนกว่าเราด้วย
ไม่ใช่แค่คิดติ้น ๆ โง่ ๆ ว่าก็เงินของเขา ไปเสือกอะไรด้วย อิจฉาเขาเหรอ ??
แจ่มมากครับ น้ำตาไหล ผมมีโอกาสได้ดูเรื่องนี้บ้าง บางตอน
ตอบลบ